prensa

Iniciado por hommer, 14 de Septiembre de 2010, 16:30:03 PM

Tema anterior - Siguiente tema

0 Miembros y 1 Visitante están viendo este tema.

hommer


Highway to Carballo


ANTÓN LOSADA
EL PAÍS - 14-09-2010

"Hey Satanás, paga mis deudas, yo toco en una banda de rock and roll", atronaban los AC-DC a toda mecha por su autopista al infierno. Semejante avalista, o Dios sabe si uno peor, puede acabar teniéndose que buscar Feijóo y su fiel Hernández, el conselleiro que contrataba demasiado. "Hey.... quién sea... paga tú, yo toco en un Gobierno del PP", acabarán entonando si la autovía Costa da Morte sigue derivando hacia un infierno no tan animado como aquel que aguardan encontrase Angus Young y sus muchachos. Si se continúa liando, habrá que aplicar el principio McGyver: a situaciones complicadas, remedios imaginativos. Alguien acabará teniendo que certificar que la obra ya está rematada, una vez más, por Galicia, por el interés general y porque lo dicen los técnicos.
Para ser justos, la cosa ya había empezado mal con el bipartito. A las sucesivas multipresentaciones de la infraestructura, empleando todo tipo de formatos y atrezos, súmese cómo desde el primer día quedó claro que semejante desembolso supondría el fabuloso avance de abreviar diez minutos el trayecto A Coruña-Cee. Tras la Restauración Popular y en plena "austeridad feijoniana", un hábil tiro al bulto del Vázquez socialista reveló que el precio final podía duplicarse. Cada minuto de ahorro costaría cien millones de euros. Igual que frente a los incendios, la Democracia Feijoniana respondió con su aclamado catenaccio informativo. Seguramente también con el loable fin de evitar el efecto contagio y que se duplicasen por todo el país los costes de pistas o variantes. El expediente ha sido clasificado secreto, asunto de seguridad nacional. Ya nos enteraremos de cómo acaba el cuento cuando estemos preparados para afrontar la verdad. Hasta entonces, tenemos la palabra del conselleiro. Gobernar es así. Un trabajo sucio y duro, pero alguien tiene que hacerlo. Una verdad incómoda que no todo el mundo entiende. Por si acaso, las empresas concursantes han puesto en Def con Dos a sus abogados; incluso alguna ya ha desembarcado en los tribunales.

Ahora acabamos de conocer la dimisión de Isabel Vila, la directora general que al parecer avalaba el sobrecoste. Se retira por motivos personales, pero aclarando que las mesas de contratación no contratan, sólo valoran las ofertas. Quien contrata es el político que firma. Una teoría que choca frontalmente con la versión oficial de la Democracia Feijoniana en materia de contratación, donde el inocente político sólo suscribía lo recomendado por los probos técnicos. Así se han venido justificando las adjudicaciones más sonadas. Desde la apuesta de la publicidad xacobea por el entorno Gürtel, a las obras otorgadas por el propio Hernández a su antigua empresa.

En su momento, Feijóo argumentó su excelencia técnica para justificar el riesgo de situar como hombre fuerte a alguien tan debilitado por sus inminentes problemas legales. Su misteriosa gestión del contrato más importante de la legislatura no acredita precisamente tal solvencia. La reinstauración del urbanismo pret-a-porter, o ejercer de comentarista de cuanto hace o no hace el ministro Blanco, suponen a día de hoy los mayores logros de Hernández. Otro caso más de competencia discutible a agregar al mediocre expediente de un Gobierno que se gana a pulso su fama de inconsistente. El aparatoso descarrile del concurso eólico que iba a estar resuelto en enero del año pasado, la ley del cajas que devolvería las entidades "ao pobo" pero ahora blinda a los de siempre o permite la entrada de capital privado sin necesidad de autorización pública, la gestión cabalística de las listas sanitarias, el decreto lingüístico aprobado sin texto o la fantasmagórica consulta a los padres, aquel complemento de las pensiones que nunca existió pero nunca se suprimió, las prodigiosas sillas de la Cidade da Cultura que no comprarían por austeridad pero sí por ascetismo, la visita del Papa que iba a costar cuatro millones y va camino de convertirse en un evento MTV, gratis total, los superordenadores escolares que comienzan el curso fumándose las clases... El bipartito tenía la excusa de que eran dos y hablaban poco entre sí ¿Cuál es la del Gobierno Feijóo?



hommer

MANUEL RIVAS Luces
O sorriso da moza anarquista






Era un fermoso día de domingo. María pedírame que a acompañase a unha vila costeira na que ía celebrarse un certame de pintura ao ar libre. Fomos no coche de liña e pola fiestra todo daba luz, que apañaba no seu colo o lenzo enmarcado. Tamén ela a levaba, a luz, as cores da luz, no cestiño de vimbio, forrado de tela, onde ían os pinceis, os óleos, os frascos e as cuncas de porcelana onde mesturaba. Os participantes tiñan que escoller un recanto da paisaxe local e lembro que María pintou unhas casas mariñeiras, cunha taberna nun baixo. Era unha arquitectura en retirada, mais que ese día rexurdía coa luz, a vontade de estilo das cores navais, a boca cantareira e misteriosa da taberna. Eu andaba de aquí para aló, a vixiar, a comparar. Os ollos non mentían, non podían mentir. Naquela pintura de María, a reconstrución da memoria das cores, había algo que non encontraba en ningures. Cando chegou a hora do fallo, no serán, e no salón municipal, ao cadro de María déronlle o premio de Honor.


Na fiestra xa non estaban os cabezudos, os Reis Católicos, senón o verdor ensumido, compasivo, do limoeiro

O retorno foi calado e amargue. Ese premio de honra, en teoría, era o máximo galardón. Pero os que estaban dotados con diñeiro eran os outros premios, que foron para pintores locais. Ademais, o premiado de honor tiña a obriga de doar o cadro aos organizadores. Así que volvemos cunha sensación de honorábel espolio. Ela co seu cesto de cores e un sorriso dorido. Penso que era marca da casa. O sorrir na dor. Foi como reaccionou miña nai cando lle contamos o conto. Cun sorriso dorido. E meu pai limitouse a dicir coa voz sabedora do narrador do coro na traxedia grega: "Home, claro!".

Para María sempre foi importante, dende moi nova, gañarse a vida cos seus medios. Tamén dende mociña, estando en bacharelato, comprometeuse na resistencia contra a ditadura. Andou activa, moi comprometida, en grupos clandestinos de esquerda, como Bandeira Vermella. Até que entendeu que a idea de cambiar o mundo ía da man dun novo xeito de vida. E ela viviuno como anarquista. Marchou a estudar Filoloxía en Santiago, á procura sempre de traballos para manterse. Non se lle caían os aneis. Tiña moita querenza polos traballos artesanais. Facía a súa propia roupa, os seus móbeis. Arranxaba as avarías alí onde vivía. Tivo os primeiros libros que vin de agricultura biolóxica e ecoloxía. En librarías de vello, atopaba as cousas máis avanzadas: de Proudhon e Kropotkin á Internacional Situacionista. Alimentábase como a arcea, a sentinela do bosque: fíxose vexetariana. Dicía en broma: "Anarquista? O difícil que iso é!".

A súa outra paixón eran as palabras. A vida das palabras. A súas re-existencias. Andaba á procura delas, como de nena buscaba as xoaniñas da sorte ou os vagalumes na noite dos valados de Castro. Levaba palabras nos petos. En papeliños espallados como follas de outono polas casas. En cadernos que ela mesmo encadernaba. E se non tiña onde nese intre, facían de pergameo as palmas das mans, os brazos, a pel. Entre os traballos, fixo traducións para dobraxe de películas dende o inglés e o francés. Un mester que partillou un tempo con Lois Pereiro. Ás veces, rían moito os dous cando traballaban na dobraxe dalgunha película porno. Mm mm así así mm mm si si non si vou non vou vou si si si! A técnica era trocar os xemidos en palabras. Porque pagaban por palabras, tamén polos monosílabos. Supoño que agora xa non pagan nin as esdrúxulas. O caso é que o porno era unha rareza. Tamén traballou no equipo que fixo o Dicionario para a Academia Galega.

Coincidín un tempo con ela en Santiago. Eu estudaba en Madrid Ciencias da Información e volvín para formar parte do equipo que editou o semanario Teima. Hai quen di que foi un fracaso, o hebdomadario aquel. A min o que me parece milagroso é que durase un ano. Foi un cabalo ceibe que saltou con estilo os valados de todos os caciquismos. Se un vai ás hemerotecas e consulta Teima, aínda poderá oír ese rinchar inconfundíbel da liberdade. Durante un tempo partillamos un vello piso na Algalia. Tiña pingueiras e tamén algún misterio. Un día oímos voces no faiado. Había unha porta sempre pechada. Até que decidimos abrila como fose. Había un homiño, un 'inocente', que tiñan alí recluído. Pasábase o día comendo pipas. Todo o chan do faiado estrado de cascas. Non falaba. Só se expresaba con onomatopeas. Mais connosco foi manso. O rostro da sorpresa ao ser liberado por dous mozos descoñecidos. Mais non se moveu. Bocexou un sorriso. O sorriso da dor.

María foi a única da familia coñecedora de que en Madrid me detiveran. Non por nada, senón por non causar máis mágoas. Foi ao pouco de chegar. Nunha manifestación, na rúa Princesa, metémonos por unha calexa sen saída cando cargaron os chamados "grises" a cabalo. Fora unha auténtica emboscada. Un episodio cómico, de non ser que acabamos no edificio máis temido do Madrid daquela, o da Dirección Xeral de Seguridade, onde pasamos dous días en calabozos ateigados de xente. O meu interrogatorio non foi un caso histórico. Dos dous "sociais", un nin mirou para min. O outro preguntoume: "¿Así que eres gallego?". Resposta: "Si". "¿Y eres de la otra acera?". Resposta: "Si". Deume unha labazada profesional. "Entonces tú debes de ser tonto". Aí non dixen nada. Sempre pensei que anotaba: "Afiliación: Parvo". Non houbo moito máis. O tipo aquel tiña moito traballo ese día. Un dos meus compañeiros de detención, un mozo obreiro, volveu do interrogatorio cunha unlla esmagada e a man en sangue. Era un rapaz valente. O sorriso dorido. Merecía un Max Estrella, pero todos calabamos como petos. Pola noite, nas celas, oíase o eco dos pasos pola Porta do Sol.

Cando eran mágoas, María e mais eu partillabamos os segredos.

A noticia da súa doenza chegou cando estaba a vivir en Irlanda, con Isabel e os nenos. Chamou Chavela. Aínda non había móbiles, e o timbre do teléfono fixo non enganaba. Agora entendía porque meu pai non levantaba nunca o auricular telefónico. Cheiraba o destino.

No mesmo cuarto onde morreu María, en Castro, morreron os dous, pai e mai, nun treito de pouco tempo. O día da súa véspera, miña nai espertou cunha enerxía refulxente. Despois de longos días encamada, ergueuse e mudou o leito con roupa inmaculada. Despois deitouse e dedicounos un sorriso dorido. Cando el caeu, meu pai despregou toda a ironía acumulada do corifeo. Pediu que o ergueramos na cama ortopédica, armada por Paco, para subir até o máis alto e curar a vertixe de vez. E fixo unha loanza da mecánica: "O que progresa a industria cos enfermos!".

Si, naquel pequeno cuarto morrera María. Non estaban desta vez os cabezudos, os Reis Católicos, na fiestra, senón o verdor ensumido, compasivo, do limoeiro que medrara no chan rudo do escombro. Estou convencido de que eles, os pais, se foron tan axiña para ir á procura da filla anarquista. A morte non entende de soidades, mais os mortos si.

hommer

ANTÓN LOSADA
El papamóvil 'nom te espera'

"Por unas horas, fuimos el centro del mundo", proclamó Feijóo mientras Galicia despedía al Papa con su hostelería desconcertada y Protección Civil buscando algo que hacer. El eslogan recordaba el grito de James Cagney en Al rojo vivo antes de volar por los aires: "Lo conseguí, mamá, estoy en la cima del mundo". No son pocos los interrogantes dejados por la escala compostelana de la gira Benedicto XVI on tour 2010. El más sabroso consiste en discernir si lo que hubo entre el Papa y el presidente fue una entrevista, un breve encuentro, un besamanos, que le pidió un autógrafo o se infiltró entre el protocolo vaticano utilizando la infalible estrategia galaica del paquetiño...

¿No podría haber venido Ratzinger de otra manera más económica, menos aparatosa y hortera?

-Santidad, no irá usted para Barcelona...

-Si hijo mío, a inspeccionar unas obras.

-Pues mire, si no le importa llevarme este paquetiño para un pariente que tengo allí y así me ahorro mandarlo por el coche de línea...

Siendo jocoso fantasear sobre la fabricación de tal hipérbole feijoniana perfectamente prescindible, inquietan también otras cuestiones menos glamurosas. Cabe preguntarse si al poder civil democrático corresponde callar y otorgar ante un jefe de Estado que invoca en falso los fantasmas de nuestra Guerra Civil. Con más razón, conviene reflexionar sobre el desasosegante entusiasmo con que la derecha mediática y no pocos portavoces del principal partido de la oposición han jaleado tamaño disparate.

Más terrenal y prosaico, pero igualmente relevante, parece el asunto del coste de la gira papal. No pocos portavoces autorizados apelaban a la presencia masiva de espectadores virtuales para seguir justificando el gasto y a la teoría del susto por el despliegue de seguridad para explicar la escasez de espectadores de carne y hueso. Es discutible qué falló más. Si el carisma de Benedicto XVI o las asunciones heroicas de unas autoridades necesitadas de grandes cifras para amparar grandes costes.

Aunque otra explicación bien podría residir en la teoría de la irritación. Hay cosas que, en tiempos de crisis, sencillamente ni se pueden ni se deben hacer, porque no se entienden e irritan. Aunque puedan ser una buena inversión ¿O son una mala inversión las becas y por eso se recortan? ¿O son una mala inversión las ayudas a la dependencia y por eso se ralentizan? Seguro que la misma riada de autoridades comparecientes para anunciarnos lo bien que iba todo, saldrán ahora en tropel a explicarnos por qué no cuadraron las cuentas. Seguro que el conselleiro Rueda tiene ya a mano la lista de los patrocinios privados que iban a dejar el evento en un gratis casi total. Alguien responderá seguro a la pregunta que la mayoría se hace: ¿no podía haber venido de otra manera, más sencilla y menos aparatosa, más económica y menos hortera? Por ir a lo concreto: ¿era necesario ese espantoso macroescenariobodrio en el Obradoiro? ¿Es incompatible la devoción con el buen gusto?

En el capítulo de las explicaciones, de momento, los precedentes auguran poco bueno. Como ya se va siendo costumbre en la democracia feijoniana, el presidente compareció solo para dar doctrina, sin admitir preguntas. Cuando hay problemas, no hay preguntas. Es el modelo Feijóo. El otro antecedente disponible lo aporta el modelo Louzán. Cuando hay problemas, tampoco hay preguntas; y si las hubiere, porque no todo en la vida son ruedas de prensa y a veces algo muy molesto llamado oposición se empeña en interrogar, entonces la culpa es de EL PAÍS. Tras insultar a la inteligencia de sus funcionarios declarándoles incapaces de fotocopiar trece expedientes en un año, seguramente agobiados por la sobrecarga de trabajo en el departamento de certificaciones tras la marcha del conselleiro Hernández, Louzán acusó a este periódico de una redundancia -farsa de mentiras- y reclamó a la empresa editora un sueldo para la oposición. Todo por unas informaciones donde se detallaba que la Diputación paga a funcionarios de ayuntamientos populares por dirigir obras públicas. Con lo fácil que es desenmascarar tanta mentira entregando los papeles. Bien podría haberlos mandado por su chófer, un notable emprendedor que ya ha dado sobradas muestras de su valía.



hommer

Dos años después de las elecciones autonómicas que permitieron la restauración conservadora, el Gobierno gallego certifica la defunción de su "contrato con Galicia" y entierra sus compromisos electorales. El superhéroe Feij009 borra su promesa de priorizar el empleo, resolver la crisis, bajar las listas de espera y atender a todos los dependientes, y olvida su prisa por tomar el bastón de mando, gobernar y cambiar el rumbo de la economía.
Este Gobierno parece resignarse a una economía débil, que compite en salarios bajos
Hoy ya sabemos que este Gobierno no tiene mas rumbo ni objetivo que desaparecer de la foto de la crisis. Feijoo defendía desde la oposición, medir el fracaso de la política económica en las cifras del Inem. Con el mayor volumen de parados de nuestra historia, el primer puesto en el ranking de la destrucción de empleo en España y 75.400 ocupados menos que hace dos años, aplicando su receta, hemos de calificar de fracaso absoluto una gestión que empeora notoriamente la posición relativa de Galicia en empleo y actividad, a pesar de la celebración del Xacobeo 2010.

El abandono de las políticas de desarrollo industrial y apoyo empresarial, el deterioro de los servicios públicos, la paralización de proyectos o la caída de la obra pública, están cambiando la senda de convergencia iniciada en 2006 gracias al esfuerzo de las empresas y trabajadores gallegos y a la implicación del Gobierno la pasada legislatura. De hecho, mientras el presidente afirma no tener capacidad para activar el empleo y evita explicar por qué empeora nuestra posición relativa, las previsiones sitúan a Galicia a la cola del crecimiento de todas las comunidades autónomas y muestran que el incremento del 37,55% de la deuda pública, en estos dos últimos años, no ha tenido el destino adecuado.

En este contexto, la crisis está sirviendo de excusa al presidente para aplicar sin pudor las recetas conservadoras. Permanecer de brazos cruzados confiando en la bondad del mercado, privatizar servicios, perder calidad democrática o confundir derechos con caridad, no es consecuencia de la crisis sino de quien nos gobierna. Esta forma de concebir la política está detrás de que 40.000 dependientes sigan esperando, se retire la ayuda a los centros de acogida de enfermos de sida, se elimine el plan de pensiones para las mariscadoras, desaparezca el Noitebús, caiga el programa contra la infravivienda o se elimine el 79% de las políticas de igualdad. En lugar de la prometida regeneración democrática, vuelve la política clientelar, con ejemplos diversos, desde programas de cooperación que proporcionan tres veces más recursos a luchar contra el paro en ayuntamientos gobernados por el PP a situar el urbanismo al servicio de los intereses del partido.

La Xunta camina sin rumbo mientras el presidente afirma que con más formación solo lograremos tener "parados mejor formados". Con este argumento de fondo, se entiende la eliminación de libros de texto gratuitos, la reducción al 50% de las ayudas a la formación o la reducción del programa de lucha contra el fracaso escolar. Este Gobierno, en lugar de realizar una apuesta seria por un cambio de paradigma que permita aprovechar la crisis para reforzar nuestras capacidades y potenciar el empleo, parece resignarse a una economía débil, de segunda, que compite en salarios bajos y baja cualificación. Desafortunadamente, la crisis económica que nos sacude no está encontrando ni capacidad, ni proyecto por parte de un Gobierno que basa toda su estrategia en la búsqueda de culpables ajenos, ya sea el Ejecutivo anterior o el de Zapatero. Culpables que le sirven, también, para apoyar la campaña de su partido hacia La Moncloa y para demonizar los Gobiernos de coalición de cara a las municipales.

Mientras tanto, somos los gallegos y gallegas los que pagamos los platos rotos de la ausencia de iniciativa y talento, tanto en lo económico como en lo político. Así, en pleno proceso de reforma del sistema financiero puede incluso que terminemos siendo la única comunidad histórica que se queda sin caja de ahorro, algo que, de producirse, requerirá explicaciones políticas y empresariales claras, más allá de la falaz teoría de la conspiración.

Transcurrida la mitad de la legislatura, con el disfraz de superhéroe olvidado desde el día posterior a las elecciones, la única garantía de futuro son los gallegos y gallegas, su capacidad para adaptarse a los actuales cambios estructurales y la calidad de su trabajo. Sin duda las oportunidades de éxito serían mayores con un Gobierno gallego que se comprometiera e implicara en la solución de la crisis, terreno en el que lamentablemente el de Feijóo no está ni se le espera.
m.j.caride/el país/

hommer

Apropósito de antroido

A la carnavalesca política galaica ha llegado el carnaval, pero el de verdad, el serio. La fotografía de Feijóo disfrazado de comadre que lo abre oficialmente ya se ha convertido en parte del imaginario de la derecha, como la imagen de Fraga en Palomares, o rodeado de gaiteiros, o los inquietantes abdominales de Aznar en la playa. Estamos en tiempo de comparsas y charangas predicando el ruido y la carne mientras interpretan piezas desenfadadas en su aspecto, pero cargadas de burla feroz al poder y sus represiones. Quién sabe. A lo mejor, un apropósito de antroido es cuánto necesita la política patria para remediar sus despropósitos.

Rueda podrá seguir filtrando sensacionales revelaciones del tipo: en el bipartito había dos partidos

El presidente Feijóo y el ministro Blanco podrían deleitarnos con una revisión de una de las parejas más legendarias producida nunca por la cultura popchiclerancio: los hermanos Pimpinela. Ataviados como personal fijo de algún hotel kitsch, en la mejor tradición del dúo, atacarían juntos una vibrante versión del inolvidable Pega la Vuelta adaptada "á realidade do país".

-¿Quién es?

-Soy el ministro.

-¿Qué vienes a buscar?

-El AVE.

-Ya es tarde.

-¿Por qué?

-Porque ahora es Galicia la que quiere estar sin ti. Por eso vete, olvida ni nombre, mi cara, mi casa y pega la vuelta.

-Jamás te pude comprender.

-Vete, olvídalo todo hasta que esté licitado en el BOE.

-Estás mintiendo, ya lo sé.

Para esta temporada, la Democracia Feijoniana ha apostado claramente por el género del dueto pasional. Otra temperamental aportación a nuestro apropósito la conformarían el dúo integrado por el Superconselleiro Hernández y el Vázquez socialista. En casa del segundo, nos obsequiarían una deliciosa parodia del clásico televisivo Manos a la Obra.

-¿Pero esto quién se lo ha hecho? -diría Hernández, caracterizado como Manolo.

-El recebado y la gotelé son una chapuza, caballero. Los alicatados no respetan las normas UE y la caída de aguas conduce directamente al Castro de Baroña, desprotegido por Patrimonio.

-Vale Peter Eisenman. Ya salió el perito -respondería Pachi, en el papel de Benito.

-¿Según qué norma derribamos, figura? Porque han cambiado tantas veces la ley que ya no se sabe a qué distancia se puede construir de nada, ni cuánto, ni por qué. Si edificas a menos de quinientos metros del mar, no está claro a quién habría que derribar por ilegal, si a ti o al mar, por acercarse tanto a la costa.

La conselleira Farjas y la ministra Pajín ofrecen otro emparejado enorme. Podían comprometerse a regalarnos un remake de Thelma y Louise, por supuesto, también adaptado "á realidade do pais".

-Estoy harta de este mundo de machitos. Venga darme la vara con la financiación de los hospitales fiftyfifty y la listas de espera -clamaría Thelma Farjas.

-Y yo estoy harta de ser ministra en un ministerio sin competencias -lamentaría Louise Pajín.

-Sabes qué te digo. Que me tienen hasta el gorro. Voy a coger el plan de ahorro farmacéutico que teníamos pactado comunidades y Estado y me voy a liar la manta a la cabeza con el catálogo de medicamentos, que o se aplica en todo el Estado o no vale de mucho; pero mientras se entretienen hablando de eso y no de lo que las esperas en ginecología.

-Venga, a por ellos. Y yo te recurro. Para que la gente vea que hay ministerio y vale para algo.

-Venga. Y yo te pido una cita y tú pasas.

-Venga. Y yo te mando una carta.

-Y yo otra, y un fax.

-Y yo dos cartas, y un recurso en el Constitucional.

-Pues yo te mando tres cartas, un telefax y un mail.

-Pues yo te respondo en mi twitter.

Pero no solo de parejas vive nuestro apropósito político. No debe despreciarse la concurrencia de prometedores números solistas, como la jovial creación de la conselleira Mato con su ley de la familia y uno más. También sin mucho esfuerzo, ya que incluso guardan cierto parecido, el conselleiro Rueda podría caracterizarse de Assange Wikileaks y continuar filtrando sensacionales revelaciones del tipo: en el bipartito había dos partidos, o el Miño nace en Fonmiñá. Sin olvidar nunca cuánto pueden contribuir al espectáculo los típicos tríos, como el incombustible Gayoso haciendo de poli malo y ordenando desplazar a la masa manifestante formada por Mauro Varela, el presidente de NovaCaixa, y el Vázquez nacionalista. Galicia, impossible is nothing.

antón losada/el país.