o noso recuncho

Iniciado por hommer, 26 de Octubre de 2011, 19:31:01 PM

Tema anterior - Siguiente tema

0 Miembros y 1 Visitante están viendo este tema.

hommer

El presidente menguante
Isabel II de Inglaterra sufrió su annus horribilis. La Democracia Feijoniana acaba de pasar su septimania horribilis. A la gran familia popular se le está poniendo la misma cara que a los Windsor, pero menos pálidos y algo mejor alimentados. ¿Qué fue de aquel mandatario que le explicaba a Zapatero cómo había que gobernar España, a Merkel cómo debía liderar a los alemanes y a Trichet cómo pastorear a los mercados? Lo más contundente que le hemos escuchado decir últimamente es que si a él le estuviera, o estuviese, ardiendo una provincia entera, no se le ocurriría ir al fútbol a Madrid. De gira presidencial por América sí iría, porque queda más lejos, ya estaban emitidos los billetes, no devuelven el importe y sería un despilfarro no haberlos usado. Pero no a un partido. Hay determinadas líneas rojas que nunca se deben traspasar.
La Democracia Feijoniana mengua cada día. Ya no parece tan grande, ni tan comprehensiva, ni tan visionaria, ni tan imbatible. Hasta parece más bajita. Se ha ido achicando conforme los reveses se iban amontonando. El sistema financiero gallego ya es historia. Como el sistema ms-dos, el sistema Beta o el sistema en general. Parecía el final de nuestras desgracias. Pero solo era el principio. En Galicia, las malas noticias nunca vienen solas y además siempre llaman dos veces.
En plena santa indignación contra el Banco de España, se conoce que los sindicatos habían denunciado ante la Xunta, por escrito y en julio, las primas millonarias a esos directivos con quien ya nadie quiere hacerse fotografías. La incompetencia supina exhibida por MAFO, el gobernador que nunca estuvo allí, puede servir de consuelo, pero no alivia la indolencia acreditada por la Democracia Feijoniana en el ejercicio de su tutela sobre las cajas.

Por si no fuera bastante, en pleno bolo multitudinario en la convención de su partido en Málaga, a la Feijóo World Tour 2011 le salta la noticia de que el Banco Pastor acaba canibalizado por el Banco Popular. Ese día aprendimos que nuestro líder sabe qué debe hacerse con España, el paro o la PAC, pero estos pequeños detalles que acontecen en Galicia conviene estudiarlos y ya mañana, si tal, hablamos. Solo faltaría culpar al Gobierno de las decisiones tomadas por un banco privado. Pero al menos manejar algún criterio, como hacemos los tertulianos.

Aún estábamos velando nuestro sistema financiero cuando la Democracia Feijoniana se vio forzada a admitir en el Parlamento que Dorribo, otro con quien ya nadie quiere retratarse, también había pasado a pedir por el despacho presidencial, el sancta sanctórum de la Restauración Popular. ¿Estación de servicio o dependencia oficial, qué será peor?, se nos dio a elegir. Pero la pregunta más importante no parece esa, sino qué consecuencias tuvo para el erario público cada cual de semejantes breves encuentros. Porque ni fueron las mismas, ni se concedieron a fondo perdido.

En tamaño carrusel de infortunios tampoco faltó la pertinaz sequía. En pleno octubre, la Democracia Feijoniana se ha visto forzada a plagiar descaradamente el argumentario del bipartito en 2006. Solo que entonces era agosto, incendiaban por todo el país, no había UME, sus alcaldes apalancaban las motobombas y desautorizaban por principio a brigadistas y bomberos profesionales y la oposición empleaba satélites de la NASA, informes del CNI y dossiers de la TIA para desvelar los millones de hectáreas quemadas. Al bipartito se le acusaba de rebajar las cifras y ocultar incendios. La Democracia Feijoniana, siempre innovando, ha inflado los números hasta casi duplicar el porcentaje de fuegos intencionados. Pero tranquilos, el Superagente Rueda86 ha jurado no parar hasta dar su merecido al incendiario. Igual que José Coronado, no habrá paz para los malvados.

Y como a gobierno flaco todo son pulgas, ya hasta los chiringuitos de calificación nos han perdido el respeto y un bochinche con nombre de puticlub, Moody's, se ha atrevido a rebajar la calificación de nuestra deuda y cuestionar los poderes del hada de la austeridad feijoniana. Decía Aristóteles que la virtud brilla en las desgracias. Se equivocaba.

@antonlosada

parchesacro

Dios de mi vida!!!! Deixa o café!!!!
Dogsada...

Gamberro forever

"Antón Losada despide a su asistenta sin indemnización mientras presenta
campañas por el reconocimiento del trabajo en el hogar."
:loool: :loool: :loool:
Todo un proletario el tío...
:ghgh:
A ver, que estoy de acuerdo en que Feijoo y sus colegas son una basurilla, pero los que no le perdonan que los apeara del Audi A8 me merecen la misma credibilidad...
Además las gaseosas están muy buenas...
:occ:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

hommer

tú sigue escuchando al losantos y elementos por el estilo..... que siempre dicen la VERDAD.
:sbox_church:

hommer

El 20-N lo tapa todo. Pero aunque no lo crean, andamos estos días en Galicia atareados con los terceros presupuestos de la Restauración Popular. Como de costumbre, son "orzamentos as usual". Tampoco con éstos se van a arreglar los problemas del país, causados por aquella insoportable división bipartita y que la Democracia Feijoniana iba a resolver en un plisplás. Pero no importa. Ahora estamos embarcados en una misión mayor, salvar a España. Galicia puede esperar.
De hecho, reina tal confusión en la campaña por el empeño Popular en personalizarla, que ya no sabemos si Galicia es Pepe Blanco o Pepe Blanco es Galicia, dónde acaban y empiezan respectivamente. El BNG intenta darle un tono nacional, pero tampoco se libra del barullo. No queda claro si se ofrece a defender a Galicia, a defendernos del Capitalismo, a una frente al otro, o a defendernos a todos en general, en plan seguro a todo riesgo.
A la espera del gobierno amigo que venga a salvarla, la Democracia Feijoniana va a aprobar unas cuentas que no son ni malas ni buenas, solo mediocres. Nada que objetar a la austeridad y al equilibrio. Pero solo constituyen instrumentos, no pueden ser fines u objetivos, mucho menos políticas. Resulta muy revelador que la mejor medida que Feijóo haya podido presentar en el arranque de la campaña sea la prórroga de una decisión del bipartito que en su día cuestionó: el complemento de las pensiones no contributivas. Tan revelador como colar en una disposición adicional algo que suena a copago y llamarlo cobrar por el "uso irresponsable" de la sanidad.

Las cuentas gallegas del 2012 no responden a las tres preguntas que debe contestar un buen presupuesto: de dónde sale la pasta, cómo se gasta y para qué. Sobre la primera cuestión ya avisan que les ha quedado a medio aclarar. Alegan la imposibilidad de planificar porque en Madrid no hay presupuesto. Una excusa tan infantil como cuando de pequeños nos pillaban con los deberes sin hacer y denunciábamos que se había ido la luz en casa. El cuadro macroeconómico que pinta luce optimista. Pero no hay nada de malo en ser realista y pedir lo imposible. En política fiscal, aparte de coger el dinero del impuesto de patrimonio y correr, no se incluye un solo gesto -aunque fuera pequeño- de la manifestada voluntad de que pague más quien más puede. Pero lo más preocupante reside en la deuda, duplicada durante esta legislatura. Primero, porque contradice la primera ley del Marianismo: no gastar lo que no se tiene. Segundo, porque no sabemos para qué nos endeudamos tanto. Solo que parece más fácil y más barato -de momento- que tomar decisiones.

Sobre las políticas en qué nos vamos a pulir los millones, sabemos que se reduce en sanidad, educación o bienestar. Una decisión que no se antoja la mejor solución para un país dependiente, con poco o nada que vender y todo o casi todo por inventar. De los sectores productivos ya ni hablamos. Recortamos también en cemento, pero menos y con la incertidumbre de una fórmula de colaboración público-privada que parece el milagro de los hospitales y las infraestructuras. Deberíamos estar invirtiendo más y expandiendo la demanda pública porque nuestro problema ya no es el equilibrio presupuestario, sino el crecimiento.

Respecto a qué esperamos conseguir con tamaño despliegue. Si existe proyecto estratégico para el país tras estas cuentas, o no lo quieren contar, o quieren que constituya una sorpresa. Lo único bueno de esta crisis es que ha ofrecido la oportunidad para corregir de manera radical los errores que ya sabemos que hemos cometido. Rectificamos, pero solo un poquito. En vez de plantear qué quiere ser de mayor la economía gallega, la Democracia Feijoniana opta por mantenerla en la adolescencia reduciéndole la paga semanal.

La leal oposición o tampoco tiene plan, o no lo cuenta. Si se analizan sus enmiendas, ofrecen lo mismo que el PP pero asegurando que lo hacen mejor. Ellos sí van a recortar donde se esconden las verdaderas partidas para personal de confianza y propaganda. Ellos sí van a dotar las partidas que blindan el verdadero gasto social. Más de lo mismo, pero mejor. Y sin un discurso diferente, difícilmente habrá alternativa. @antonlosada

hommer

Unha cousa curiosa que está a pasar coa realidade en Galicia é que cada vez é mais pequena. Todos estamos atentes á illa canaria de Hierro, porque alí a terra quere parir un monte máis, expandirse un anaco. Pois a min aínda me parece máis noticia o fenómeno galego. Cada día desaparece un cacho. Como a realidade mingua, tócalle a vez polo visto á Galicia virtual. Os traballadores da CRTVG avisan da situación de perigo dos medios de comunicación públicos. Unha esaxeración, segundo os directivos do ente. Pero resulta que dous dos profesionais que participaron como presentadores nun telexornal reivindicativo veñen de ser desaparecidos para o programa previsto para as eleccións do 20-N. Velaí. Non é pois unha metáfora isto que digo de que Galicia é cada vez máis pequena. Se desaparecen os bos presentadores de televisión, como Alfonso Hermida e Ana Pérez, o que non estará a pasar no país invisíbel!
Pobre país, si, o que cifra toda as súas esperanzas no AVE que o leve a Madrid!
Un dos pensamentos máis aproveitadas da Xeración Nós, unha desas "imaxes do desexo" que ancoran na memoria colectiva, foi aquel ao que deu forma de xeito eficaz Vicente Risco: "Se o teu pensar se detén na codia das cousas, non digas tampouco: Galicia é ben pequena; es ti, que endexamais poderás concibir nada grande". Vai ti a saber o que tiña na cabeza Risco naquel intre, mais a idea en si ten chispa contemporánea, é luminosa para o noso tempo. O tamaño non é o importante, agás na visión pornográfica da xeopolítica ou viceversa. Máis ben ocorre ao contrario. O maior benestar dáse nos países que non teñen complexo de tamaño nin saudades imperiais. Onde o importante, como nos círculos da cidade-xardín concibida por Ebenezer Howard, son as persoas, os servizos da comunidade, e os lugares de educación, traballo e lecer, todo unido en rede por transportes públicos e abeirado todo por sucesivos aneis de espazos naturais.
Pero volvendo a Risco, eu non vou facerme o chosco, seguindo a oftalmoloxía dominante no Antigo Reino, e proclamar que Galicia é pequena. O que si digo é que cada día vai a menos. Unha cousa é a crise e outra esta apoteose do ilusionismo, arte máxica coñecida tamén como O Escamoteo. A verdade é que sempre se falou de nós como un país máxico. Eu pensaba que se referían a unha estreita relación co transmundo, á persistencia da bruma, ao latexo panteísta, e tralalí e tralalá, manabú e manacá, que diría Chico César, mais non. Cando a xente estaba a dicir que Galicia era un país máxico estaba a pensar nun sentido absolutamente práctico. A maxia branca e mais a negra. A primeira grande arte; a do Escamoteo. Hai o escapismo, hai a prestidixitación, pero a arte máxica por excelencia é a do Escamoteo. O primeiro truco que mostra se hai madeira de mago ou non é o facer desaparecer unha moeda. Nin pomba, nin coello, nin andrómenas. De súpeto descubrimos que somos unha potencia mundial no Escamoteo.
É tanto o vicio que están escamoteando Galicia enteira. Dentro de pouco, imos ter que andar todos por cordas do zurcido dun país invisíbel.
Pobre país, si, o que cifra toda as súas esperanzas no AVE que o leve a Madrid! Mentres, en ningunha cidade galega se está a construír o tranvía e nas áreas metropolitanas os concellos de taifas son incapaces de pórse de acordo para o transporte público e crear e partillar outros servizos que suporían eficiencia e aforro, no camiño dunha Galicia posíbel que fose un modelo de cidade-xardín. E como o Goberno da Xunta aínda non chegou ao mínimo óptico de diferenciar soños e pesadelos, pois ninguén tira dese país posíbel, e os arqueólogos do futuro abandonado movémonos nun lugar que cada vez ten máis a forma dun Arquipélago do Caos que afoga os gromos de Cidade-Xardín, como os eucaliptais fan dos minguados espazos da biodiversidade un país invisíbel.
Non falo só do territorio físico, senón do mundo que chamamos Galicia, dese tecido de soños e sombras que urde a realidade, dese lugar que agora semella poboado por arqueólogos dun futuro abandonado. Pasamos en pouco tempo dun proceso de construción a un de deconstrución. Lembran? Galicia pasou de ter a sorte dun idioma propio, a ter un problema lingüístico do que había que operarse. Anos perdidos, enlamados nesa derrota do pensamento. Un país enguedellado nun meigallo divisorio. Hai algo máis triste que facerlle crer a unha xente que a lingua que herdou é algo prescindíbel, unha eiva! Dos fillos de solteira dicíase noutro tempo que eran "fillos da silveira". Pois así somos, neste tempo, neste país, os que falan o idioma galego: fillos da silveira. Ben pensado, é o mellor sitio onde se pode estar. A cantar na silveira como un paporroibo, como unha chasca.
Non digo que todas as cousas vaian a peor. Eu non vou competir en tristura con ninguén. Non vou participar no campionato da Apocalipse Final, porque ficaría de penúltimo. Podería dicir que son optimista por natureza. Miña nai contoume que cando nacín foi case dun chimpo. Non todas as cousas van a peor, pero todas van a menos. E un non é que teña grandes pretensións en canto a tamaño, mais tampouco aspira a ser cada vez máis pequecho. Nin a ver como mingua a realidade. Un día encóntraste sen a sala Nasa. A outro espertas e xa non hai Códice Calixtino. Ao seguinte, vas ao caixeiro e xa non hai Sistema Financeiro Galego. E agora? Pois vas á pantalla e xa non hai presentadores.
Ao tempo do escamoteo, volve esa sensación de ser periferia periférica. Porque unha cousa é que vivas no que os outros chaman periferia, pero outra cousa ben distinta é que ti te sexas periférico. A periferia é unha cousa psicoxeográfica. Hai quen se sente periférico en Galicia porque pensa que o centro está en Madrid, mais tamén hai quen se sente periférico en Madrid porque pensa que o centro está en Nova York. Así que a periferia e o centro, dalgún xeito, están na nosa cachola ou cosmovisión. Petisos, periféricos e máxicos! As desgrazas nunca veñen soas. Y aún por riba Arturo Mas que no nos entiende en castellano.              manoel rivas

hommer

O que non temos en Galicia é moitos escritores e columnistas cavernícolas. Digo cavernícolas ao xeito que os clasifica José María Izquierdo na meritoria escolma Las mil frases más feroces de la derecha de la caverna, que vén de publicar a editorial Aguilar con limiar de Iñaki Gabilondo (e que onte se presentamos na Coruña). Meritoria non polas burradas que escolma, que son mérito exclusivo dos escolmados, senón polo sacrificio oftalmolóxico de lelas, o risco mental de interpretalas e aínda por riba facer un hit-parade de tuzarismos. Nas nosas tradicións, hispánicas e galaicas, haiche moita sublimitas, algunha humilitas, mais tamén unha chea de brutalitas. Este xénero sempre deu moito de si, mais inzou nos últimos tempos. Hai tanta competencia na escola da brutalitas, que un medio provocador e satírico como El Jueves é hoxe un referente de moderación nas facultades de xornalismo.
Será que vai ser verdade esa sentenza: "Galicia pode ser conservadora, mais non reaccionaria"
Cando estamos ante un texto ou unha obra engaiolante unha das exclamacións que cómpre facer é a de Hemingway: "Como puido facer isto?". Mais esa exclamación, que funciona como loanza, a de ser quen de dicir o indicíbel, estamos afeitos a usala para expresar o contrario, co retintín de quen esvara nun deslice de can na beirarrúa e proclama coas ventas do nariz a esculcar no aire: "Como puido facer isto?".
Tamén eu digo agora: "Como puido facer isto?". E penso en José María Izquierdo, no seu corpo miúdo, os seus lentes de agrimensor de lindes, alí onde os documentos de civilización se metamorfosean en documentos de barbarie. A aparencia fráxil e agora a dun valente Marlow que visita a Kurtz, a todos os Kurtz que ateigan os recatos da penumbra mediática. Vexo a Izquierdo na súa viaxe ao corazón da escuridade. Non un día, senón día tras día, visitando a Kurtz, lendo a Kurtz, oíndo a Kurtz, vendo a Kurtz, e tomando nota dese desvarío. Si, como puido facelo? Como puido volver? Como se mantivo san?
De Zapatero din que é demo e parvo a un tempo. Iso é un erro que un auténtico comentarista político galego nunca cometería. Porque unha de dúas: ou es demo ou es parvo. Non hai demo parvo. Son incompatíbeis. Cando Aznar reivindicou a figura doutro demo, Manuel Azaña, nun aceno que hoxe semella marketing extravagante, de súpeto todos os seus ventrílocuos comezaron a ver no monstro republicano o estadista máis brillante. Mais a moda pasou. E Azaña segue no lugar psicoxeográfico onde realmente o teñen os psicópatas do revisionismo histórico. Enterrado alén da fronteira, no exilio, onde xace a gloria da intelixencia hispana. Pois ben. En parte, o aínda presidente Zapatero e outros foron e son destinatarios desa xenreira infinda, que seguramente ten os seus alicerces nos escribáns da Contrarreforma e a Inquisición. Nesa tinta mollan as plumas da caverna.
Como explicar, se non, textos como os que seguen, e extraídos da escolma arrepiante de Izquierdo? Vexan unha pequena restra:
"El preocupante estado mental de Zapatero lo empecina en fosilizarse hasta un final de legislatura, de llegar al cual ha hecho cuestión de honor [...] pero no es fácil clavar la estaca en el corazón del jefe. Aunque el jefe esté muerto" (Gabriel Albiac, Abc, 15.06.2011).
"Los chorizos, proetarras y creadores de cinco millones de parados quieren retirar los restos de Franco del Valle de los Caídos. Es difícil imaginar más vileza y más afán usurpador y rencoroso por parte de tales mangantes [...] Ya advertí que el canalla iluminado de La Moncloa no se iba a ir sin realizar alguna nueva fechoría. La gente honrada debe ir a La Moncloa contra ese energúmeno perturbado (Pío Moa, blog de Libertad Digital, 14.6.2011).
"Está claro que, tras siete años gobernados por este híbrido de Alicia y Atila, en España no cabe un imbécil más" (Hermann Tertsch, Abc, 3.6.2011).
Os tres autores citados son coñecidos dos lectores. Tamén a súa traxectoria. Proceden da esquerda, da máis extrema, e agora militan na dereita, na máis estrema. Zapatero merecerá críticas, mais non hai nada nel de energúmeno ou autoritario. Pola contra, é o que se presta a levar todas as labazadas, mesmo do seu propio partido. Un Ecce Homo da política. Eu, en tempos, admirei a Gabriel Albiac e o seu libro La sinagoga vacía. E agora a pregunta repítese ante a prosa desalmada: como puido escribir algo así?
Mais os disparates citados como mostra non son excepción, senón que ducias de Kurtz toman posicións nos medios da caverna non con espírito de xornalistas senón do escopeteiro que andaba todo o día detrás de Bugs Bunny. Que ocorreu, que hai detrás desta metamorfose da civilización á barbarie? Hai un factor curioso. É un proceso que se dá, polo menos até o de agora, sobre todo en Madrid. De alí, de medios da capital, procede o cen por cento das citas recollidas en Las mil frases más feroces de la derecha de la caverna. Disque é unha minoría. Ser será pero é a que leva o bombo! E Madrid que debería ser o lugar de encontro, de entendemento, ten ese aire enrarecido, ese alto índice de polución, producida polo tráfico, si, e mais tamén polo fedor enmofado da tipografía cavernaria.
Madrid é, por cerna e historia, un lugar acolledor e liberal, o sitio heroico da resistencia ao invasor no XIX e ao fascismo no XX, un espazo multicultural, unha encrucillada feita de moitos camiños, un fértil lugar textil de moitos fíos e cores. Mais tamén é o primeiro ring do poder e o laboratorio e bastión dunha "revolución conservadora", que quere emular o reaganismo e o thatcherismo con condimentos castizos, remexidos co báculo integrista episcopal.
Hai quen fala, para xustificar esta pandemia do virus vexatorio, dunha especie de estirpe de Quevedo e apela a unha historia da arte do combate verbal e poético. En Galicia, neste mester de pór a caer dun burro, houbo a vangarda histórica dos trobeiros do escarnho e maldizer. Había neles un estilo, un ademán de nobreza, mesmo á hora de pór os cornos na última estrofa. Mais eu busco estilo neste maldizer reaccionario e o que encontras son restos de preada silábica, palabras adestradas no odio. Ou talvez hai estilo, si. O estilo do maltrato, de quen maltrata as palabras para que elas, feridas de rancor, maltraten o mundo.
En Galicia, é verdade, non abondan estes productores de odio. Se hai algún, non lle luce. Será pola humidade que vai. Será porque a dereita aquí éche máis ben ágrafa, algo preguiceira, e xa che chega con mandar sen ter, por riba, que explicarse. Por aí anda o opinador e exconselleiro Jaime Pita, con cara de anoxo cantos máis votos ten, con ese discurso enmofado do cavorco. Será porque somos dunha cultura de preguntas e escaleiras, un situacionismo que pon dos nervios a apodícticos e acomplexados. Será que somos máis tabernícolas que cavernícolas? Será que vai ser verdade esa sentenza: "Galicia pode ser conservadora, mais non reaccionaria". Domina unha política reaccionaria, si, petrificada, pero este non é un país cavernícola, nin o xornalismo caeu na tentación da caverna, coa humidade que vai. Este nunca foi un país de meterse na cova, senón de izarse nos outeiros. A airear nos castros. Con vistas ao mar. Algo é algo.                  m.ribas

Gamberro forever

Algún día, cando teña tres ou catro horas libres leerei o de arriba, que parece que o Sr. Rivas non está fichado pola policía coma o Losada...
:loool:
Xefe... xa podías por un resumo...
:whistling:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

parchesacro

Claro, luego os quejáis que estais "solitos en el mostrador"... esto tiene dos lecturas: que la gerencia tiene razón y no es necesaria tanta gente detrás del cristal o que la soledad afecta mentalmente de tal modo que lleva a la perturbación emocional.... :sleepy:
Dogsada...

Gamberro forever

Cita de: parchesacro en 04 de Diciembre de 2011, 13:05:06 PM
Claro, luego os quejáis que estais "solitos en el mostrador"... esto tiene dos lecturas: que la gerencia tiene razón y no es necesaria tanta gente detrás del cristal o que la soledad afecta mentalmente de tal modo que lleva a la perturbación emocional.... :sleepy:
Yo opino que lo segundo, querida Parche... deberías visitarme más a menudo...
:ghgh:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

parchesacro

Perdona, querido Gam, pero eres tú quien ha abandonado el edificio...yo sigo yendo a trabajar en mis turnos, y tito homer lo puede atestiguar....Mientras tanto, seguro que tú estás  :smoke:, si lo sabré yo...
Dogsada...

burgos

johommer, que es lo que has querido decir, que en Galicia ni siquiera se molestan en insultar  de manera miserable?? Que total ,la derecha sale se diga lo que se diga y por eso ni se molestan en ridiculizar al contrario??
Coño, es que es superlargo y para no conocer el gallego sobre todo escrito es complicado de entender!!

Gamberro forever

Cita de: burgos en 05 de Diciembre de 2011, 00:07:54 AM
johommer, que es lo que has querido decir, que en Galicia ni siquiera se molestan en insultar  de manera miserable?? Que total, la derecha sale se diga lo que se diga y por eso ni se molestan en ridiculizar al contrario??
Coño, es que es superlargo y para no conocer el gallego sobre todo escrito es complicado de entender!!
Si con eso de la derecha te refieres a los peperos y no a los sociatas, que también son de derechas de toda la vida, eso tiene una fácil explicación...
:loool:
A ver... si yo fuera Raj no me molestaría en abrir la boca para decir lo idiota que es ZP ni sus muchachos... con que la abra ZP ya queda más que claro. Es que este tío más tonto y no nace...
:loool:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

Gamberro forever

#13
Cita de: parchesacro en 04 de Diciembre de 2011, 19:18:17 PM
Perdona, querido Gam, pero eres tú quien ha abandonado el edificio...yo sigo yendo a trabajar en mis turnos, y tito homer lo puede atestiguar....Mientras tanto, seguro que tú estás  :smoke:, si lo sabré yo...
Yo sólo me he ido cuatro semanitas de nada...
:timiderougir-1:
Pero ya estoy de vuelta y no recibo más que disgustos... para empezar hoy no estaría aquí si no fuera porque el Jefazo se ha largado de minivacas y si no no hay quien venga, cosa que por cierto no se atrevió a decirme en la cena de la Peña del viernes...
:frigna:
Y además me hacen trabajar en fin de año... malvados...
:frigna: :frigna: :frigna:
:occ:
Sólo me consuela que estoy acompañado de la dulce Ani...
:ghgh:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

burgos

Cita de: Gamberro forever en 05 de Diciembre de 2011, 09:49:12 AM
Cita de: burgos en 05 de Diciembre de 2011, 00:07:54 AM
johommer, que es lo que has querido decir, que en Galicia ni siquiera se molestan en insultar  de manera miserable?? Que total, la derecha sale se diga lo que se diga y por eso ni se molestan en ridiculizar al contrario??
Coño, es que es superlargo y para no conocer el gallego sobre todo escrito es complicado de entender!!
Si con eso de la derecha te refieres a los peperos y no a los sociatas, que también son de derechas de toda la vida, eso tiene una fácil explicación...
:loool:
A ver... si yo fuera Raj no me molestaría en abrir la boca para decir lo idiota que es ZP ni sus muchachos... con que la abra ZP ya queda más que claro. Es que este tío más tonto y no nace...
:loool:


Rajoy non se preocupa en responder, porque está xogando é o máis estúpido. (Os regatos .......).

parchesacro

Pues si hubieras llegado a tu hora, querido mío, me hubieras visto huir por la otra puerta, que estuve de night. Y por cierto, cámbiate la noche del 31 por la del 24 y la montaremos buena....
Dogsada...

Gamberro forever

Cita de: parchesacro en 05 de Diciembre de 2011, 21:01:35 PM
Pues si hubieras llegado a tu hora, querido mío, me hubieras visto huir por la otra puerta, que estuve de night. Y por cierto, cámbiate la noche del 31 por la del 24 y la montaremos buena....
No, si yo llegué a mi hora...
:occ:
Lo que pasa es que no coindice con la del cambio general de turno...
:whistling:
Veremos que se puede hacer... mira que ponerte el 24 como si fueras nueva...
:occ:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

parchesacro

No, si yo no me lo puse, si me vino puesto.... :inca:
Dogsada...

Gamberro forever

Cita de: parchesacro en 08 de Diciembre de 2011, 23:55:14 PM
No, si yo no me lo puse, si me vino puesto.... :inca:
Hey... ¿dónde has secuestrado tú un ordenador?
:spamafaute:
Y por qué no me lo dices personalmente, que acabas antes...
:loool:
Un hombre no puede equivocarse siempre...

hommer

Ni la vida ni la muerte son algo trivial, no se puede hablar con ligereza de la muerte de nadie. Ha muerto Fraga, ese hombre que se quiera o no entró en las vidas de todos. Antes dictó varios libros de memorias, tuvo cuidado de dejar escrita su biografía. Ante el prolongado ceremonial de su despedida, tanto botafumeiro, y oyendo el relato que la mayoría de los medios hacen del personaje, hay que concederle que consiguió imponer su autobiografía. En ese argumento los españoles, y de un modo particular los gallegos, somos figurantes sumisos de un sueño megalómano, soldaditos de plomo de un niño que juega. Al imponer su biografía también nos impone a nosotros la nuestra; si aceptamos lo que nos cuentan de Fraga, estaremos destruidos vitalmente. Cada uno tiene legítimamente un Fraga en su memoria, sin memoria personal no hay dignidad.
Fraga Iribarne primero y Manuel Fraga después fue un personaje leve y, al tiempo, terrible. Fue leve por su vida teatral, atado a un personaje que gruñe, grita, amenaza violencia con palabras y hechos. Un dramaturgo y un actor vehemente y bulímico que había escrito su vida hasta la escena final: si no en el ruedo, como los toreros, al menos morir en el escenario, como los cómicos. Su vida cabe en un tema del teatro barroco, la vida como un sueño. Y fue terrible también. Quien esconda su actuación contra el congreso de los galleguistas en Montevideo, contra las mujeres de los mineros asturianos, contra Julián Grimau, contra los obreros asesinados en Vitoria y tantos otros contras, miente. La voladura del edificio del periódico Madrid, tras haberlo cerrado cuatro meses, debe de ser un fusilamiento de la libertad de prensa inédito en la historia europea. En suma, fue un personaje destacado del franquismo, que no fue una dictadura o un régimen autoritario sino un régimen totalitario y criminal. Dejando aparte un carácter despótico, la ideología de Fraga era la de ultraconservador español. Sin embargo, nunca perdió de vista al mundo contemporáneo. Fraga era un carca, pero muy culto y moderno.

Su presencia política en Galicia prolongó el franquismo, él era muy consciente y no lo negó nunca; al contrario, lo reivindicó. Además de ser mentira, es absurdo decir que era un demócrata. La libertad la odiaba, probablemente más por su propio carácter que por la ideología autoritaria misma. Lo demostró toda su vida y lo pudimos comprobar en nuestras espaldas quienes intentamos en su día practicar la libertad de expresión en su reinado gallego (Que Franco y Fraga fuesen gallegos ambos alguna explicación tendrá, aunque prefiramos pasar de puntillas sobre ello). Fraga, igual que tantos correligionarios franquistas suyos, debió ser apartado de la vida pública tras las primeras elecciones democráticas. No fue así y ésa es la historia de España que vivimos (por eso juzgan a Garzón). Ganó unas elecciones en Galicia y otras y otras, ese personaje es el protagonista de nuestra historia reciente y todos tenemos algo que ver con él por acción u omisión. Los que lo apoyaron, los que quisimos que se hiciesen políticas pragmáticas en beneficio de los intereses gallegos y por ello aceptamos su victoria y lo reconocimos y le dimos la mano, los que no reconocieron su presidencia y se sintieron limpios, los indiferentes ...

Pero no comprenderemos la situación histórica actual de Galicia sin reconocer que la única corriente política que más o menos creyó en la autonomía y la asumió en la práctica estuvo en la derecha y muy concretamente la encarnó en Fraga. Cambió la ley electoral fundamentalmente para conducir al nacionalismo a la situación histórica en la que se encuentra, consiguió la anuencia de los socialistas gallegos y controló de forma directa o indirecta la abrumadora mayoría de los medios de comunicación, encerrando a Galicia en una jaula asfixiante donde no cabía ejercer en público la disidencia o la libertad personal. Sobre esa Galicia tutelada levantó una ideología populista basada en un concepto, la "autoidentificación", y empezó por el mismo, mostrándose como un "galego coma ti" y cultivando un estilo populista degradado para conseguir que los sectores sociales más atrasados se identificasen con él. Sin duda que la grosería y el machismo era parte cultivada del personaje, pero, además del cálculo electoral, había en ello algo natural y sincero. Aquel intelectual -porque lo era- que se mostraba como un hombre vulgar hacía una reivindicación de una parte de sí mismo, de su origen. Sus lágrimas no mentían. Fraga podía ser un jerarca franquista, un catedrático, embajador, diputado, presidente de la Xunta... Pero no querría pasar por señorito.

Fraga fue un mal gobernante, le sobraba inteligencia pero le aburría gobernar, y en cambio adoraba disponer de los demás, ejercer el poder descarnadamente y sin límite. Escapaba a la premiosa gestión de los asuntos públicos y buscaba gratificaciones nuevas cada día, una vida corriendo frenéticamente hacia delante haciendo estallar salvas: declaraciones sorprendentes o explosivas, gestos histriónicos, inventos políticos... Como si necesitase cada día que el mundo reconociese que existía. Debió de ser un niño muy invisible aquel adulto que ocupó luego tanto espacio público. La megalómana Cidade da Cultura fue una apuesta, perdidas otras antes, por hacerse perdurar. Pero Fraga acabó siendo derrotado en las urnas, fue una herida muy profunda, no es lo mismo perder unas elecciones compitiendo que perder el reino que soñaste y del que eres dueño. En Galicia había recreado su fantasía infantil, fuimos su juguete. Finalmente la muerte lo sometió. Como nos someterá, cada uno en su momento, a todos, pues no hay victoria y ni los monumentos de piedra ni los libros de texto nos conservan la vida.

Fraga no dejó herederos políticos, quienes gobierna hoy su partido y la Xunta son personas con una cultura política pija e inculta que él aborrecía. Ésta es otra derecha, efectivamente, y sabe usar la palabra libertad para destruir la cohesión social y hundir más a los más débiles. Los tiempos están cambiando.
                                                                                                                                  suso de toro.